Paweł Perliński

Oficjalna strona

510386
Today
Yesterday
This Week
Last Week
This Month
Last Month
All days
109
103
752
258481
2774
5023
510386

Your IP: 3.219.167.163
2024-03-29 08:53

Koncerty fortepianowe; IV G-Dur op.58  Ludwiga van Beethovena i koncert a-moll op.16 Edvarda Griega Paweł Perliński nagrał z towarzyszeniem Orkiestry Polskiego Radia i Telewizji pod dyrekcją Ryszarda Dudka w 1990 r. na zamówienie Redakcji Muzycznej Polskiego Radia.

 

1. Allegro moderato

2. Andante con moto

3. Rondo. Vivace

 

 

 

IV koncert fortepianowy G-dur op. 58 Ludwiga van Beethovena powstał w latach 1805-1806. Dedykowany został arcyksięciu Rudolfowi Johannowi Habsburgowi i opublikowany w sierpniu 1808.Tworzenie utworu odbywało się równolegle z pracami nad monumentalną V symfonią op. 67, Koncertem skrzypcowym D-dur op. 61 oraz pierwszą wersją opery Fidelio.Prapremiera miała miejsce w pałacu księcia Lobkowitza w marcu 1807 roku. Pierwsze przedstawienie dla szerszej publiczności odbyło się 22 grudnia 1808 roku w wiedeńskim Theater an der Wien, gdzie swoje premierowe wykonania miały m.in. beethovenowskie symfonie numer V i VI.Fragmenty z trzeciej części koncertu stały się motywem otwierającym pierwszy akt opery Fidelio. Analiza szkiców i pomysłów Beethovena na V symfonię i IV koncert fortepianowy pokazuje, że obydwa utwory mają wiele wspólnego, pomimo ogromnych różnic w efekcie końcowym. Niektórzy wskazują na podobieństwa Allegro con brio z V symfonii do koncertowego Allegro moderato. Drugi, melodyjny fragment Ronda posiada cechy wskazujące na bycie zapowiedzią Ody do radości z IX symfonii.Beethoven komponował czwarty koncert fortepianowy G-dur równolegle ze swoją 5 i 6 symfonią. W przeciwieństwie do dotychczasowej tradycji orkiestra jest tu raczej partnerem solisty niż tylko akompaniatorem. Ze względu na zawartość złożonego materiału muzycznego i ładunku dramatyzmu nazywany jest często symfonią na fortepian i orkiestrę. Prawykonanie odbyło się w Wiedniu w 1808 r. Niezwykle wirtuozowską i technicznie trudną partię solową ?musiał" wykonać niemalże głuchy już Beethoven, gdyż żaden z pianistów nie chciał podjąć się tego zadania. Jak donosił współczesny mu krytyk, kompozytor wywiązał się z tego znakomicie. Grał perfekcyjnie technicznie i niezwykle uczuciowo tam gdzie tego wymagała jego partia. Był to jego ostatni publiczny koncert jako solisty.
Część pierwsza zaczyna się spokojnym pokazaniem tematu w fortepianie potem zaczyna go przetwarzać orkiestra. Część ta podobnie jak w 5 symfonii zbudowana jest z kontrastujących ze sobą motywów-tematów, których kolejne przebiegi poetycko można porównać do odwiecznej walki przeznaczenia z wewnętrzną radością życia ludzi, ich emocjonalnych namiętności, smutków i aspiracji. Tematy te są przetwarzane w muzycznym współzawodnictwie raz w orkiestrze tutti to  w  fortepianie to znów w poszczególnych grupach instrumentów, żeby w końcu po wirtuozowskiej kadencji i kończącym ją długim trylu cudownie doprowadzić do pełnej zadumy i żarliwości melodii.
Andante to mistrzowski pokaz kunsztu kompozytora. W niezwykle prosty lecz jednocześnie genialny sposób przeciwstawia sobie zdecydowaną nieubłaganą siłę orkiestrowego unisono w dialogu z harmonicznie czystą pełną skargi i błagania partią fortepianu. Czajkowski napisał o Andante, że ?jest to perła Beethovenowskiej sztuki wyrażająca wzniosłe idee pełniej niż jakakolwiek inna twórczość".
Taneczne Rondo vivace to apoteoza radości życia i wolności nad złem świata wyrażana za każdym kolejnym przebiegiem tematu w sposób coraz bardziej pewny i radosny.

 

Przez długie lata piękną tradycją Polskiego Radia były niedzielne koncerty na żywo.Odbywały się raz w miesiącu w Studio M-1 na ul.Myśliwieckiej. Nagranie to jest nagraniem live z takiego koncertu.


 1.Allegro molto moderato

2.Adagio

3.Allegro moderato molto e marcato

 

 

 

Koncert fortepianowy a-moll op. 16 - jeden z najbardziej popularnych utworów Edwarda Griega. Powstał w 1868 roku podczas wizyty kompozytora w Danii. Jest to jedyny koncert Griega.
Utwór składa się z 3 części:
Wyraźnie odczuwalny jest wpływ innego, wcześniejszego koncertu fortepianowego Roberta Schumanna (podobna struktura, podobne tematy, ta sama tonacja; w dziele Griega wyraźny jest także wpływ norweskiej muzyki ludowej. Bardzo charakterystyczne i znane są szczególnie dwa fragmenty pierwszej części: uderzenia w kotły, solowy wstęp fortepianu z opadającymi akordami oraz pierwszy temat grany przez instrumenty dęte drewniane, a następnie powtórzony przez fortepian.Edward Grieg skomponował koncert a-moll w pierwszym młodzieńczym okresie swojej twórczości, bezpośrednio po ukończeniu studiów najpierw w Lipsku (1858-1862) a potem w Kopenhadze (1866) i bez wątpienia obok suity Peer Gynt stał się on najpopularniejszą jego kompozycją stanowiącą do dzisiejszego dnia żelazny repertuar wszystkich sal koncertowych.
Rozpoczyna się (podobnie jak koncert Schumanna) introdukcją fortepianu bardzo stanowczą i wirtuozowską w charakterze. Temat podaje najpierw orkiestra od której przejmuje go i przetwarza fortepian.
Charakter rytmiczny pierwszego tematu również nawiązuje do ulubionej figury rytmicznej Schumanna (ósemka z kropką, następująca po niej szesnastka i dwie ósemki).
Drugi temat jest przepięknie liryczny i zwiastuje najbardziej charakterystyczny element w późniejszej twórczości Griega, liryzm melodyki w połączeniu z wysublimowanym smakiem harmonicznym.
Następuje po nim krótkie przetworzenie bogate w modulacją i powrót pierwszego motywu tematycznego w repryzie.
Kadencja do pierwszej części to wspaniały popis wirtuozowskiej inwencji pianistycznej Griega (był świetnym wykonawcą swego dzieła, m.in. w Filharmonii Warszawskiej w 1903 r.).
Adagio to dialog niezwykle pięknie i żarliwie brzmiącej partii orkiestrowej z fortepianem. Grieg podobnie jak Chopin miał niezwykłe wyczucie tonacji i jej wyjątkowego kolorytu. Trudno sobie wyobrazić brzmienie Adagia pełne tajemniczości i ciepła w tonacji innej niż Des.
Finał to nawiązanie do norweskich ludowych motywów tanecznych - elementu niezwykle istotnego w późniejszym okresie twórczości kompozytora. Taneczny puls i rytm nadaje ostatniej części koncertu wiele dynamiki i witalności. Skontrastowany z tym pastoralny w charakterze środkowy fragment finału uwydatnia ze zdwojoną siłą powrót końcowego taneczno-rytmicznego odcinka koncertu.
Źródło: Wikipedia.

    |    |   

Copyright ? 2017. All Rights Reserved.